Apostołowie Piotr i Jan przed Sanhedrynem
4
1 Kiedy przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani i dowódca straży świątynnej 4 ,1 Nad porządkiem w świątyni czuwała straż, złożona głównie z lewitów; dowódca tej straży zajmował w hierarchii wysokie miejsce. oraz saduceuszes 2 oburzeni, że nauczają lud i głoszą zmartwychwstanie umarłych w Jezusie. 3 Zatrzymali ich 4 ,3 Dosł.: „podnieśli na nich ręce”; hebraizm. i oddali pod straż aż do następnego dnia, bo już był wieczór. 4 A wielu z tych, którzy słyszeli naukę, uwierzyło. Liczba mężczyzn sięgała pięciu tysięcy.
5 Następnego dnia zebrali się ich przełożeni i starsi, i uczeni w Jeruzalem: 6 arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu arcykapłańskiego 4 ,6 Kajfasz był arcykapłanem w latach 18 –36 . Annasz, jako były arcykapłan, zatrzymał swój tytuł. Jan i Aleksander – nie znani skądinąd. W tekście zachodnim (zob. Wstęp) Jan nazywany jest „Jonatanem”.. 7 Postawiwszy ich pośrodku, pytali: «Czyją mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to?» 8 Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział do nich: «Przełożeni ludu i starsi! 9 Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek odzyskał zdrowie, 10 to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imięs Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że dzięki Niemu ten człowiek stanął przed wami zdrowy. 11 On jest kamieniem odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła 4 ,11 Lub: „zwornikiem sklepienia”. Ps 118 [117 ],22 .. 12 I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni».
13 Widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. 14 A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. 15 Kazali więc im wyjść z sali Sanhedrynus i naradzali się między sobą: 16 «Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Bo dokonali jawnego znakus, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jeruzalem. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. 17 Aby jednak nie szerzyło się to wśród ludu, surowo zabrońmy im przemawiać do kogokolwiek w to imię!»
18 Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa. 19 Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: «Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? 20 Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli». 21 Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało. 22 A człowiek, który doznał tego cudownego uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat 4 ,22 Podkreślenie wielkości cudu; por. 3 ,2 ..
Modlitwa Kościoła wśród prześladowań
23 Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. 24 A ci, wysłuchawszy tego, wznieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili:
«Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje 4 ,24 Wj 20 ,11 ; Ne 9 ,6 ; Ps 146 [145 ],6 ., 25 Ty przez Ducha Świętego powiedziałeś ustami sługi Twego, Dawida 4 ,25 n Ps 2 ,1 n.:
Dlaczego burzą się narody
i ludy knują daremne spiski?
26 Powstali królowie ziemi
i książęta zeszli się razem
przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi.
27 Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw świętemu Słudzes 4 ,27 „Słudze” – zob. 3 ,13 z przyp.; „namaściłeś” – aluzja albo do namaszczenia mesjańskiego (Mesjasz – dosł.: Pomazaniec, Namaszczony; por. 10 ,38 ; Łk 3 ,22 ; 4 ,1 .14 .18 ; Hbr 1 ,9 ), albo do samego zmartwychwstania, które stanowi początek ery mesjańskiej na ziemi; por. 3 ,20 . Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i pokoleniami Izraela, 28 aby uczynić to, co ręka Twoja i myśl zamierzyły. 29 A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, 30 gdy Ty wyciągać będziesz swą rękęs, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa».
31 Po tej ich modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani; a wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo Boże 4 ,31 Tzw. małe zesłanie Ducha Świętego – jako wysłuchanie tej modlitwy; por. 2 ,1 -13 ; 16 ,26 ..
Miłość zespala Kościół pierwotny 4,32-37 Drugie summarium (zob. Wstęp) mocno akcentuje wspólnotę dóbr materialnych.
32 Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich, którzy uwierzyli. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. 33 Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na wszystkich 4 ,33 Por. Łk 2 ,40 . Inni tłum.: „cieszyli się wielkim uznaniem”.. 34 Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je 35 i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. 36 A Józef, nazwany przez Apostołów Barnaba 4 ,36 Gr. Barnabas; aram. podłoże tego imienia jest sporne., to znaczy „Syn Pocieszenia”, lewitas rodem z Cypru, 37 sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów.
