2

1 Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakieś uczestnictwo w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie 2 ,1  Cztery te zdania apelują do uczuć, jakie adresaci żywią dla Apostoła. Aluzja do Trójcy Świętej. – 2 dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, 3 a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. 4 Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich.

Chrystus, Bóg-Człowiek, wzorem pokory

5 To dążenie niech was ożywia; ono też [było] w Chrystusie Jezusie 2 ,5  Inni uzupełniają: „jak też powinno być w Chrystusie Jezusie”..

6 On to, istniejąc w postaci 2 ,6  „W postaci” – termin filozoficzny morphe (Wlg: forma) zdaniem niektórych Ojców Kościoła oznacza tu naturę Boga. Sens: Chrystus przed Wcieleniem istnieje jako Bóg; por. J 1 ,1 ; Kol 1 ,15 ; Hbr 1 ,3 . Dziś komentatorzy „postać” tłumaczą jako zewnętrzny przejaw bytowania Bożego – Jego chwałę; por. Wj 40 ,34 n; „sposobności” – wybór przed Wcieleniem; por. 2 Kor 8 ,9 ; Hbr 12 ,2 ; „na równi” – Chrystus jako człowiek uznaje wyższość Ojca (J 14 ,28 ; 1  Kor 15 ,28 ), a w życiu doczesnym wyrzekł się chwały Boskiej (J 17 ,1 .5 ). Bożej,

nie skorzystał ze sposobności,

aby na równi być z Bogiem,

7 lecz ogołocił samego siebie,

przyjąwszy postać sługi^s 2 ,7  „Ogołocił” – dotyczy to wyrzeczenia się zewnętrznych przejawów chwały Boskiej; „postać sługi” – oznacza nie tylko naturę ludzką, ale i cierpienia „Sługi Pańskiego” (Iz 42 ,1 -9 ; 49 ,1 -7 ; 50 ,4 -11 ; 52 ,13 –53 ,12 ).,

stając się podobnym do ludzi.

A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka,

8 uniżył samego siebie,

stając się posłusznym aż do śmierci –

i to śmierci krzyżowej 2 ,8  Więc najhaniebniejszej; por. Ga 3 ,13 ..

9 Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył 2 ,9  „Wywyższył” – przez zmartwychwstanie i wniebowstąpienie; „imię” – najwznioślejsze to PAN; zob. 2 ,11 .

i darował Mu imię^s

ponad wszelkie imię,

10 aby na imię Jezusa

zgięło się każde kolano 2 ,10  Iz 45 ,23 .

istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.

11 I aby wszelki język wyznał 2 ,11  „I... wyznał” – Iz 45 ,23 ; „PANEM” – tzn. Bogiem; „ku chwale... Ojca” – któremu ta proklamacja nic nie ujmuje.,

że Jezus Chrystus jest PANEM –

ku chwale Boga Ojca.

Zachęta do pracy nad zbawieniem

12 A zatem, umiłowani moi, skoro zawsze byliście posłuszni, zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem nie tylko w mojej obecności, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy mnie nie ma. 13 Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą. 14 Czyńcie wszystko bez szemrań i powątpiewań, 15 abyście się stali bez zarzutu i bez winy, jako nieskazitelne dzieci Boże pośród narodu zepsutego i przewrotnego 2 ,15  Por. Pwt 32 ,5 .. Pośród niego jawicie się jako źródła światła w świecie. 16 Trzymajcie się mocno Słowa życia, abym mógł być dumny w dniu^s Chrystusa, że nie na próżno biegłem i nie na próżno się trudziłem 2 ,16  Iz 49 ,4 .. 17 A jeśli nawet krew^s moja 2 ,17  Dosł.: „ja”. Aluzja do przewidywanego męczeństwa. ma być wylana przy ofiarniczej posłudze około waszej wiary, cieszę się i dzielę radość z wami wszystkimi; 18 tak samo i wy się cieszcie i dzielcie radość ze mną!

O posłannictwie Tymoteusza i Epafrodyta

19 A mam nadzieję w Panu Jezusie, że niebawem poślę do was Tymoteusza, abym i ja doznał radości, dowiedziawszy się o waszych sprawach. 20 Nie mam bowiem nikogo równego mu duchem, kto by się szczerze zatroszczył o wasze sprawy: 21 bo wszyscy szukają własnego pożytku, a nie – Chrystusa Jezusa. 22 Wiecie zaś, że on został wypróbowany: bo jak dziecko ojcu, tak razem ze mną służył Ewangelii^s. 23 Jego to mam nadzieję posłać do was natychmiast, skoro tylko rozejrzę się w swoich sprawach. 24 Ufam zaś w Panu, że i ja sam przybędę niebawem.

25 Uznałem też za konieczne posłać do was Epafrodyta 2 ,25  Filipianin, wspomniany też w 4 ,18 ., brata^s, mojego współpracownika i towarzysza broni, a waszego wysłannika, który miał zaradzić moim potrzebom, 26 gdyż bardzo tęsknił za wami wszystkimi i dręczył się tym, że usłyszeliście o jego chorobie. 27 Rzeczywiście bowiem zachorował, tak iż był bliski śmierci. Ale Bóg się nad nim zmiłował; nie tylko zresztą nad nim, lecz i nade mną, bym nie doznał smutku jednego po drugim. 28 Przeto tym śpieszniej go posyłam, żebyście wy, ujrzawszy go, ponownie się uradowali, i żebym ja się mniej martwił. 29 Przyjmijcie więc go w Panu z całą radością! A takich jak on otaczajcie czcią, 30 bo dla sprawy Chrystusa bliski był śmierci, naraziwszy życie swoje po to, by was zastąpić przy posłudze, której wy [osobiście] nie mogliście mi oddać.