List św. Judy był skierowany do gmin judeochrześcijańskich pierwotnego Kościoła, a więc do tych samych, do których pisał św. Jakub. Św. Juda ostrzegał wiernych w liście przed jakimiś ludźmi i zachęcał do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym. Zrobił to wskazując na przykłady wzięte z ST i żydowskiej tradycji. Polecał też, aby wierni byli pełni wiary i miłości, modlili się i oczekiwali miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa, [które wiedzie] ku życiu wiecznemu.
List został zredagowany stylem twardym i surowym, przypominającym wypowiedzi proroków ST. Był on napisany krótko po śmierci św. Jakuba, a przed śmiercią św. Piotra, a więc pomiędzy rokiem 62 a 64 lub 67.
Przyjęcie tego listu do kanonu ksiąg natchnionych u niektórych starożytnych pisarzy kościelnych napotykało trudności, dlatego że św. Juda powołuje się na apokryficzną Księgę Henocha. Nie sprzeciwia się to jednak natchnieniu, bo cytując tę księgę Autor nie wypowiada się co do jej natchnienia. Sobór Trydencki określił, że List św. Judy Apostoła należy również do kanonu ksiąg świętych NT.
Autor listu, św. Juda, brat św. Jakuba Młodszego (1), krewny samego Chrystusa Pana (por. Mt 13,55), jest najprawdopodobniej identyczny z apostołem Judą, zwanym Tadeuszem (Mt 10,3; Mk 3,18; Łk 6,16; J 14,22; Dz 1,13). Tej ostatniej tożsamości nie przyjmuje część biblistów, opierając się na wierszu 17 tego listu, gdzie Autor zdaje się odróżniać siebie od Apostołów.