Ps 2, 1 - Ps 2 Psalm intronizacyjny, wg niektórych autorów przeredagowany po niewoli babilońskiej. Bunty narodów sąsiednich w okresie panowania Dawida służą za temat refleksji nad sprzysiężeniem przeciw królowi izraelskiemu i samemu Panu.

Ps 2, 2 - Pomazańcem jest każdy potomek na tronie Dawida (por. 2 Sm 7,12nn), godnie sprawujący władzę, a zwłaszcza "syn Dawida", Mesjasz.

Ps 2, 4 - "Śmieje się" i "naigrawa" są antropomorficznymi zwrotami, wskazującymi na dysproporcję między potęgą Bożą a niemocą buntowników. Bóg bierze żywy udział w rządach świata, działa niezawodnie, choć nie zawsze natychmiast.

Ps 2, 7 - Stwierdzenie synostwa Boga jest punktem kulminacyjnym intronizacji (por. Ps 89[88],27-28; 2 Sm 7,13-14; 1 Krn 28,6). NT wskazuje na ściśle mesjański sens tego wiersza - odnosząc go do słów Bożych przy zstąpieniu Ducha Świętego pod postacią gołębicy na Chrystusa (Mk 1,11 par.), do zmartwychwstania (Dz 13,33) i do wywyższenia po prawicy Ojca (Hbr 1,3-5).

Ps 2, 9 - Rozprawa eschatologiczna Mesjasza z wrogami. "Rózga" jest symbolem władzy (Lb 24,17) podobnie jak berło; pierwotnie była narzędziem walki i obrony.

Ps 2, 12 - Tekst skażony, różnie popr. Antropomorficznie przedstawiony wyraz najwyższej czci, oddawanej w orientalnym stylu dworskim. Inni tłum.: "z radością Mu śpiewajcie i ze drżeniem składajcie Mu hołdy".