DRUGI LIST DO KORYNTIAN

WSTĘP

Pismo to skierowane jest do wiernych Kościoła w Koryncie (1,1) oraz do wspólnot sąsiadujących z Koryntem (1,1; por. Kol 4,16). Napisane zostało podczas drugiego pobytu Pawła w Macedonii (2,13; 8,5nn; 9,2; Dz 20,1), pod koniec 57 r., w następujących okolicznościach: po krótkiej, zapowiedzianej poprzednim listem (2,14nn; 5,18n), wizycie u mieszkańców Koryntu Paweł zamierzał ponownie (1,16n; por. 12,14; 13,1) odwiedzić tę wspólnotę. W tym czasie zdarzył się jednak wśród Koryntian nie znany nam bliżej, lecz z pewnością samemu Pawłowi wielką przykrość sprawiający incydent (2,5nn), który kazał Apostołowi odwołać powziętą już decyzję (1,23; 2,1) i zastąpić listem planowaną podróż. W smutku wielkim więc i we łzach pisze Paweł dziś już nie istniejący list, z którym posyła do Koryntu Tytusa (2,3n; 7,6-9). Według pomyślnych wiadomości przywiezionych następnie przez Tytusa, na którego oczekiwał Paweł z niecierpliwością, naprzód w Troadzie, a potem w Macedonii (2,12nn), winny „przestępstwa” korynckiego został ukarany; przywrócono szacunek dla autorytetu Apostoła i na nowo zapanował tam porządek. Aby więc usunąć nawet resztki jakichkolwiek nieporozumień, uradowany Paweł pisze list, zwany dziś Drugim Listem do Koryntian, wyjaśniając w nim, między innymi, dlaczego zmienił swą decyzję przybycia do Koryntu.

Drugi List do Koryntian jest jednym z najbardziej osobistych pism św. Pawła. O życiu i psychice Apostoła dowiadujemy się właśnie najwięcej z tego listu. Nigdzie też nie broni Paweł z podobnym zapałem swej apostolskiej godności, nigdzie nie ukazuje się tak, jak w tym liście, pasterzem dusz ludzkich. O ile autorstwo Pawłowe tego listu nie ulega wątpliwości, o tyle jego jedność jest ciągle dyskutowana.

Z ważniejszych dogmatycznie miejsc tego listu wymienić należy przede wszystkim dwa fragmenty dotyczące nauki o Odkupieniu: 5,14-21 (por. Ga 3,13; Rz 8,3) i 8,9. Tematem, do którego Paweł najczęściej nawiązuje w tym liście, jest sprawa apostolatu: stawia go ponad posługiwanie Mojżesza (3,9nn); przypisuje mu w pewnym sensie wartość warunkującą osiągnięcie zbawienia przez wszystkich ludzi, gdyż dzięki apostołowaniu dokonuje się pojednanie człowieka z Bogiem (2,14nn; 5,18n). Podkreśla też w tym liście potrzebę dobrych uczynków: modlitw (13,7), jałmużny (8,7-15), napomnień braterskich (2,7-11). Wreszcie w 2 Kor znajduje uzasadnienie katolicka nauka o rzeczach ostatecznych człowieka: Sąd Ostateczny (1,14; 5,10), ponowne przyjście Chrystusa i chwalebne zmartwychwstanie (4,14).