Powstanie Izraelitów przeciw Holofernesowi
4
1 A Izraelici mieszkający w Judei usłyszeli o wszystkim, co Holofernes, naczelny wódz asyryjskiego króla, Nabuchodonozora, uczynił narodom i jak złupił wszystkie ich świątynie i wydał je na zniszczenie. 2 Ogarnął ich więc bardzo wielki strach przed nim, i przerazili się ze względu na Jerozolimę i świątynię Pana, ich Boga, 3 ponieważ dopiero co wrócili z niewoli, i ostatnio cały lud się zgromadził w Judei, i poświęcono po zbezczeszczeniu naczynia, ołtarz i przybytek 4 ,3 Aluzja do powrotu z niewoli babilońskiej. Niektórzy – abstrahując od czasu – odnoszą ten tekst do profanacji dokonanych przez Antiocha IV Epifanesa (około 164 /163 r. przed Chr.).. 4 I rozesłano posłów na cały obszar Samarii, Kona, Bet-Choron, Belmain i do Jerycha, Choby i Esora, i do wąwozu Salem. 5 Następnie pozajmowali wszystkie szczyty wysokich gór i umocnili położone na nich osiedla. Zaopatrzyli się w żywność na wypadek wojny, ponieważ niedawno były na ich polach żniwa. 6 A najwyższy kapłan, Joakim, który w owych dniach był w Jerozolimie, napisał list do mieszkańców Betulii 4 ,6 Obie miejscowości do dziś nie ustalone. Nazwa gr. pierwszej: Baitylua. i Baitomestaim, które leży naprzeciw Ezdrelonu przed równiną blisko Dotain, 7 nakazując im obsadzić przełęcze górskie, ponieważ tamtędy wiodła droga do Judei i łatwo było powstrzymać wrogów 4 ,7 Dosł.: „ich”. w czasie natarcia, bo przejście było wąskie, tylko na dwóch ludzi. 8 I uczynili Izraelici stosownie do rozkazu najwyższego kapłana, Joakima, i Rady Starszych 4 ,8 Najwyższy kapłan i Rada Starszych jako władza decydująca o sprawach zewnętrznych występowali dopiero w czasach greckich. całego ludu izraelskiego, którzy zasiadali w Jerozolimie. 9 I wszyscy mężowie izraelscy błagali Boga z wielką wytrwałością, i umartwiali się surowym postem 4 ,9 Popr. wg kod. S, wbrew przyjętej lekcji: „korzyli się bardzo gorliwie”.. 10 Oni sami, ich żony i dzieci, jako też bydło, i każdy przybysz, najemnik i niewolnik kupiony nałożyli worys na biodra.
11 A wszyscy mężczyźni izraelscy, kobiety i dzieci, mieszkający w Jeruzalem, upadli na twarz przed świątynią, posypali głowy swoje popiołem. Odziani w wory wyciągali ręce 4 ,11 Tekst popr.; gr.: „wory”; gest nie znany w Piśmie Świętym, co inni zatrzymują jako gest dramatyczny. przed obliczem Pana. 12 Także ołtarz opasali worem 4 ,12 Obrzęd poza tym nie spotykany w Biblii, wyraża on zapewne udział świątyni w losach ludu Bożego; por. Kpł 16 ,18 n. i jednomyślnie gorąco wołali do Boga Izraela, aby nie wydawał ich dzieci na porwanie, ich żon na łup, miast ich dziedzictwa na zniszczenie, świątyni na zbezczeszczenie, zniewagę i szyderstwo pogan. 13 A Pan wysłuchał ich wołania i wejrzał na ich udrękę. Lud pościł przez wiele dni w całej Judei i w Jerozolimie przed świątynią Pana Wszechmogącego. 14 Najwyższy zaś kapłan, Joakim, i wszyscy stojący przed Panem kapłani i posługujący Panu, opasawszy biodra swe worami, składali ustawiczne całopalenia, śluby i dobrowolne dary ludu. 15 Na ich zawojach był popiół; wołali ze wszystkich sił do Pana, by nawiedził cały dom Izraela.
